Είχαμε γράψει παλιότερα, ένα κείμενο με τίτλο «Μείναμε στα πιτόγυρα».

Και σήμερα, 20 Οκτωβρίου 2025, διαπιστώνουμε με θλίψη πως όχι μόνο δεν αλλάξαμε, αλλά μάλλον ριζώσαμε ακόμη πιο βαθιά στη μιζέρια του μικρόκοσμού μας.

Την ώρα που άλλες περιοχές της χώρας σχεδιάζουν, δημιουργούν και εξελίσσονται, εμείς οι Αρτινοί συνεχίζουμε να μετράμε τα έσοδα από πιτόγυρα, φραπόγαλα και δίμηνα προγράμματα.

Ακόμη σηκώνουμε «φωνή» κάθε φορά που ακούγεται ότι θα κλείσει ένα στρατόπεδο ή μια υπηρεσία, μήπως και χάσουμε λίγα ευρώ από τη «νεοσύλλεκτη πελατεία».

Και πάλι ξεμπροστιάζουμε βουλευτές και δημάρχους για να σώσουν… τι; Μια «πηγή εσόδων» περασμένων δεκαετιών;

Ενώ άλλες περιοχές επενδύουν στην καινοτομία, στον τουρισμό, στη βιομηχανία και στις παραγωγικές μονάδες, εμείς παραμένουμε θεατές.

Αναπαυόμαστε στις συντάξεις των παππούδων μας, ελπίζουμε για μια θέση στο Δημόσιο, σε ένα οκτάμηνο, σε ένα επίδομα.

Και όσοι κυβερνούν τοπικά, «ανταποκρίνονται» με χαρά σ’ αυτές τις μικρές, καθημερινές απαιτήσεις, αρκεί να υπάρχει… ησυχία.

Όλα για το σήμερα.

Για να κυλάμε τον καιρό, να πίνουμε τον καφέ μας και να «βρίζουμε» όσους φταίνε, εκτός από εμάς.

Κριτική χωρίς δράση, λόγια χωρίς πράξεις, βολή χωρίς όραμα.

Τι αλλάξαμε από τότε που τα γράφαμε αυτά;

Τι κάναμε για την αξιοποίηση του Αράχθου, του Αμβρακικού, της Λίμνης Πουρναρίου;

Πού βρίσκεται το Διοικητήριο στο Στρατόπεδο Παπακώστα;

Πόσο προχωρήσαμε στην παραχώρηση, στην ανάπτυξη, στην πραγματική διεκδίκηση;

Τι κάναμε για το ΞΕΝΙΑ, τον Λόφο Περάνθης, το Βιομηχανικό Πάρκο, τις μονοκαλλιέργειες του πορτοκαλιού και της ελιάς;

Η απάντηση δυστυχώς η ίδια. Τίποτα!

Ακόμη πρώτοι στην κριτική και τελευταίοι στη δράση.

Ακόμη «φραπογαλάδες» της στασιμότητας, όταν άλλοι τρέχουν μπροστά.

Και το ερώτημα παραμένει το ίδιο όπως τότε!

Μήπως αυτά μας αξίζουν; Μήπως αυτά δικαιούμαστε;

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΡΘΡΩΝ

Go to top