ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ -

Αυτογκόλ σε όλα και σε βάρος της Άρτας…

Αν το μέλλον της Άρτας ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας, τα… αυτογκόλ της τοπικής εξουσίας, και μάλιστα διαχρονικά, θα ήταν τα πιο θεαματικά.

Και από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει;

Από το ΞΕΝΙΑ, το στρατόπεδο «Παπακώστα», το στρατόπεδο «Βέρση», το Open Mall, την ανάπλαση της πόλης, τον εγκιβωτισμό του Αράχθου, τα αντιπλημμυρικά έργα, τα αρδευτικά της πεδιάδας, την περιβόητη κυκλοφοριακή αναβάθμιση του δρόμου Άρτας - Κωστακιών και τόσα άλλα που ξεκίνησαν με υποσχέσεις, αλλά ποτέ δεν ευοδώθηκαν.

Κανένα από τα παραπάνω δεν είχε καλή εξέλιξη.

Καμία μεγάλη υποδομή, κανένα έργο ουσίας, δεν υλοποιήθηκε στην περιοχή μας εδώ και πενήντα χρόνια.

Όλες σχεδόν οι κινήσεις των τοπικών αρχόντων, δημάρχων, και λοιπών, αποδείχθηκαν άστοχες, επιπόλαιες ή αναποτελεσματικές.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η 12ετής δημαρχιακή θητεία του Κώστα Βάγια, αλλά και κάποιων άλλων ανθρώπων που δεν είδαν το δημαρχιλίκι ως επάγγελμα ή μέσο προσωπικής καταξίωσης, αλλά ως αποστολή.

Κάποιοι αφελώς, από άγνοια ή και σκοπιμότητα, αποδίδουν το σημερινό μας χάλι αποκλειστικά στην κεντρική εξουσία και στους τοπικούς βουλευτές.

Αλλά η αλήθεια είναι πιο απλή και πιο σκληρή!

Αν εμείς οι ίδιοι δεν κινούμαστε αποφασιστικά και με στόχους, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι.

Όταν οι τοπικοί άρχοντες, οι «τιμονιέρηδες» μας, αποδεικνύονται άτολμοι, ανεπαρκείς, φοβισμένοι και χωρίς όραμα, τότε η ευθύνη βαραίνει και εμάς.

Γιατί εμείς τους επιλέγουμε, εμείς τους ανεχόμαστε, εμείς τους ξαναψηφίζουμε.

Και έτσι, «θάφτηκαν» οι προσδοκίες μας, αχρηστεύθηκαν οι προοπτικές μας, και μαζί τους «συνταξιοδοτείται» και ο τόπος μας.

Μια Άρτα που σιγά-σιγά βλέπει τις ευκαιρίες να χάνονται, τα νέα παιδιά να φεύγουν, και το μέλλον να μικραίνει.

Ας πάψουμε, λοιπόν, να ζηλεύουμε τις περιοχές που προκόβουν.

Ας σταματήσουμε να αναθεματίζουμε το «κακό το ριζικό μας».

Δεν φταίει το ριζικό μας, φταίει η νοοτροπία μας.

Η Άρτα δεν είναι σήμερα αυτή που θέλουμε, και σίγουρα δεν είναι αυτή που αξίζουμε.

Και στην περίπτωσή μας, το «όσο ζω, ελπίζω» δεν αρκεί πια…

 

Β.Σ.

• Επόμενο >